çocuk yetiştirmek

t:dünyaya gelen insan yavrusunu fiziksel ve duygusal anlamda dünyaya hazırlamaktır. çocuğun karnını doyurup yıkayıp temizlediğin gibi ruhunu da doyurup temizlemek önemlidir. çocuk ebeveyninin aynasıdır. bu söze çok inanırım. çünkü küçücük dünyayı seninle tanıyan yavru insan içine çıktığında senin hareketlerini yapar. veya izlediği gördüğü kim varsa onu örnek alır. az önce bir post okudum çok hoşuma gitti. “japon ebeveynler genelde çocukları bir oyuncağı kırdığı zaman ‘kırdın’ demek yerine ‘onu incittin’ derler. böylece nesnenin işlevselliğine değil değerine vurgu yaparak çocukları her durumda daha duyarlı ve saygılı yetiştirmeye özen gösterirler” aslında böyle küçük detaylarda gizli değil midir psikolojik etkiler?

çocuk yetiştirmeyi bilmeyen insanların çocuk yapmalarına izin verilmemeli.

Dünya'nın en zor işi tek başına kimsenin üstesinden gelmeyeceğine inancım yüksek Neden diye soracak olursanız toplumsal varlıklarız ve toplum içinde şekilleniyoruz hiçbirimiz cam fanusun içerisinde büyümüyoruz son noktada toplumun her bireyinin yine toplum için iyi örneklerle yetiştirilmesi gerekiyor Yoksa (bkz: o senin yengen yengen ) durumu ya da (bkz: kemalim yapmaz ) meselesi karşımıza gelebilir

Oldukça zor olduğunu düşünüyorum. Özellikle devir değiştikçe dünya daha garip bir hal alıyor. O yüzden çocuk yapmak onu doğurup dünyaya salmak anlamına gelmiyor. Fiziksel gelişimi kadar ruhsal ve psikolojik gelişimine de önem vermek gerekiyor ki dünyaya minik psikopatlar sıçıp atmayın. Birkaç ay önce adamın teki Dexter gibi öldürecek insan aramış hatta bunu avlanmak olarak gördüğünü söylemişti. Genç bir balerin kızımızı sokak ortasında bıçaklamıştı. Adamın biri instagram’dan güzel bulduğu kıza “tecavüz hoşunuza gitmiyormuş gibi davranmayın, sonunda benim olacaksın” vs tarzı şeyler yazmış. Kimse de arkasında durmadı gerçi, klasik. Vah vah demek için tecavüz edip öldürülmesini bekliyorlar sanki. 3-5 çocuk yapıp hayvan gibi yavrulamak mantık dışı. Kendine, eşine ve çocuklarına vereceğin her türlü eğitime, öneme güveniyorsan yap tabii. Yoksa hiç bulaşma. Zamanı gelince emin ol vermediğin öğüt için bile yanabilirsin.

Çok zor çünkü psikolojik olarak tüm bozukluklar bu evre de oluşuyor. Bastırılan duyguların çoğu çocukluktan kalma oluyor. Çocukken pek fark edilmese de içimize attığımız şuan çok fazla şeyin sebebi olan çocukluğumuzdur.

ehliyet gerektirdiğini düşündüğüm bir eylemdir. günümüzde bir çok ailenin de bu işi beceremediğini belirtmek isterim.

Ebeveynler için oldukça meşakkatli aynı zamanda eşsiz bir iş. Ancak işini doğru yapan ebeveynler için zorluk çıkartan çocuk değil, birdenbire ebeveynle çocuk ilişkisine yırtık dondan çıkarcasına dalan süperdadılar(!) Sakın ola bir ebeveynle çocuğun iletişimine karışmayın. Bunun belli başlı sebepleri şöyle; 1) çocuk sizi ebeveynden kaçış yolu olarak görecek, ebeveyn isteklerini vermediğinde sizi kullanacaktır. 2) çocuk için bir umut olacaksınız. Ancak gerçekten çocuğun yardıma ihtiyacı yoksa, yaşanan dönemlik-ergenlik bir şeyse bunu yapmayın. Yaptığınız sadece onun ebeveyninden sıkıldığında kaçabileceği bir kesimin olabileceği düşüncesini empoze etmek olur. 3) terbiye eden kişiye(anne/baba) karışmayın. En azından çocuğun yanında yapmayın. Çünkü çocuğun gözü önünde anne/baba yapısını bozarsınız. Mal bu millet gerçekten. Mantar gibi fırlıyor amk süperdadıları. İlla sizi yerden yere mi çalalım kaytan bıyıklarına legodan ev yaptıklarım? İlla itin poposuyla haşır neşir mi edelim sizi? Bi siktirin gidin. Önce kendi evladınız varsa onu terbiye edin, yoksa da karışmayın. Sizin bu aptal saptal hareketleriniz anne-babayı dikkate almayan, onların dedikleri olmasa da olur gibi düşünen çocuklar yetişmesine sebep oluyor. Aile birliğini bozuyorsunuz.

Ellerine telefon ve tabletleri verdikten sonra çocuk yetiştirdiğini sanan ebeveynler... Çevremde ne kadar anne baba görsem sadece çocuğun ağlamasını duymamak için emzik niyetine telefon veriyorlar ellerine. Açıyorlar televizyonu çocuk put gibi reklam, çizgi film izliyor. Az bir kesim haricindeki diğer çocuklara o kadar üzülüyorum ki...

çok zorlayıcı bir eylem. dünyaya yepyeni bir insan getiriyorsunuz ve onun nasıl bir karakterde olacağını siz belirliyorsunuz. bazı anlarda farkında olarak bazense farkında olmayarak sizden bir şeyler öğrenecek. çevresinden, izlediklerinden, gördüklerinden, konuştuğu kişilerden, okuduklarından, yani her şeyden olumlu veya olumsuz etkilenecek. çocuğunuzun bütün hareketlerine dikkat etmeniz gerekecek. kendinizden daha önemli biri olacak hayatınızda ve zarar görmesinden korkacaksınız. bazı anlarda koruyayım derken kısıtlamacı olabilirsiniz. onun sizden ayrı bir birey olduğunu da unutmayın ve anlayış gösterin. özellikle sevginizden, ilginizden mahrum bırakmayın. sizden çekinmesin, fikirlerini özgürce söylemeyi ve iletişim kurmayı öğrensin. istinasız her bireyin bu konuda bir yardım, destek, eğitim alması gerektiğini düşünüyorum. bakın gerçekten her yiğidin harcı değil.

Bu devirde çok zor. Bebeğiniz hakkında eski kafalar çok fazla akıl verirler. Bebek daha 4 aylık. Ek gıdaya ısrarla başlatmaya çalışırlar. Her ağlamasında acıktı bu derler. Kendi istedikleri gibi büyütmeye çalışırlar. Sezeryanla doğum yaptıysanız, yandınız. Söylemedikleri laf kalmaz. Hastalıktan dolayı süt veremezsiniz, içiniz yanar. Yemediğiniz laf kalmaz. Çocuğunuza istediğinizi alırsınız, bebeğin giydiği haram derler. Herkesin bir lafı vardır, aklı vardır ama çocuğunuz hasta olduğunda başında bir tek siz beklersiniz. Herkes öpmek, sevmek ister hele ki korona döneminde. Bebek daa nolcak derler kendi hastalıklarını düşünmezler. Kızarsınız küserler. Hasta olsa başında yine siz varsınız, arayıp geçmiş olsun bile demezler. Daha önümüzde çok yol var, galiba büyütene kadar bütün akrabaları tek tek dize getireceğim

https://twitter.com/bbonewstr/status/1423221244535660551 yetiştirdikleri çocuklara bakın ya, ufacık çocukların kurduğu şu cümlelere bakın, davranışlarına bakın ve geleceğimizi hayal edin! of of.

henüz kendini yetiştiremeyen insanların çocuk yetiştirmesi mümkün müdür? kesinlikle değil. siz dünyaya bir can getiriyorsunuz iznini bile almadan ve kendinize de büyük bir sorumluluk yüklüyorsunuz farkında olarak. fakat ne yazık ki, birçok ebeveynin bundan haberi yok gibi. yetiştiremediğiniz çocuklar kendilerini yetiştiremezlerse olacakları düşünüyor musunuz hiç? bu berbat, kısır bir döngü.

bu ülkede erkek çocuklarını piç kurusu olarak yetiştiren bir güruh var. daha bugün başıma geldi. ablasını dövüyor sırf erkek diye ses etmiyorlar, üzerine bir de gelip benim kızlarımı tehdit ediyor döverim sizi, bok yediririm size diye, ben kızınca da ama o çocuk yahu bişi olmaz diyorlar. kusura bakmayın da çocuk değil bu piç kurusu. çocuğa kızarım bak güzel güzel oyna diyorum seni döverim bak, babama derim döver seni, bok yediririm sana diye beni tehdit ediyor üstelik. sonra ben kızınca ehe mehe çocuk o. eve dönünce kızlarıma ilk hayat derslerini verdim. size terbiyesizlik yapan, tehdit eden, istemediğiniz bir hareket yapan birisi olursa var gücünüzle bağırın uzak dur benden diye, siz korkar, ağlarsanız üzerinize daha çok gelirler dedim. ilk yapacağım şey dövüş öğretmek olacak kızlarıma. böyle piç kuruları yetiştiren mal aileler varken bunu bilmeleri şart. yarın bir gün tehdit eden, üzerlerine yürüyen olursa anasından emdiği sütü burnundan getirecekler. belki analarının vermediği terbiyeyi almış olurlar.

Maalesef ki çocukların önemli bir kısmı aile sevgisinden yoksun kalıyor. Ailesinden bulamadığı sevgiyi dışarıda arıyor. Doğru düzgün tanımadığı ve kendinden büyük olan biri bile onu sevdiğini söylese kolayca buna inanıp o kişinin yanına gidebiliyor. Bu tanınmayan kişi çok büyük bir ihtimalle kötü karaktere sahip birisi çıkıyor. Bu durum çocuğun ailesi tarafından öğrenilince, sakin bir şekilde konuşularak halledilmesi gerekirken şiddete başvuruyorlar. "Sen bu adamla nasıl sevgili olursun?!" gibi bağırışlarda bulunup o çocuğun etrafı morarana kadar acımasızca dövenler var. Hiçbir çocuk bunu hak etmiyor. Bütün çocuklar anne, baba kısaca aile sevgisini hak ediyor. Ailesi çocuğuna ihtiyacı olan sevgiyi göstermediği gibi böyle bir durumla karşılaşınca o küçük çocuğu acımasızca dövüyorlar. Bunu namus meselesi haline getirip, çocuğa hayatı dar ederler veya *ldürenler bile var, bunu neredeyse hepimiz biliyoruz. Hiçbir çocuk bunu hak etmiyor. Madem çocuğunuzu adam akıllı yetiştiremeyecektiniz, niye çocuk sahibi oluyorsunuz? Bir kısım insan da bu şekilde büyüdüğü için, doğru olanın şiddet olduğunu sanıyor ve çocuk sahibi olduğunda o masum çocuğu bu şekilde yetiştiriyor. Çocuk sahibi olmak isteyen/evlenmek isteyen herkese önce bir takım testler yapılmalı ki bu durumun önüne geçilmeli. Sevgi çok iyi bir ilaçtır, şiddet ise zehirdir. Çocuk sahibi olmak isteyen aileler önce kendi durumlarını gözden geçirmeli ve hemen ardından o çocuğun yaşayacağı uygun çevreyi bulmalıdır. Eğer siz kendinize olabildiğince dikkat etseniz dahi yaşadığınız çevrede/mahallede iyi insanlar yoksa oradan uzaklaşın. O çocuk sosyalleşmek isteyecek ama o mahalledeki kötü insanlar o çocuğu olumsuz etkileyecek. Çocuk yetiştirmek çok büyük bir sorumluluk gerektiriyor, yapmak belki kolay gelebilir ama o çocuğu sağlıklı ve doğru bir şekilde yetiştiremedikten sonra çocuk sahibi olmanın ne anlamı kalıyor? Neden böyle bir şey yazdığımı soracak olursanız, bu durumda yaşayan birçok çocuğun olduğunu hatırlatmak istedim. Ben yakın zamanda biriyle tanıştım, bol bol içini döktü ama hiç aklımın ucundan geçmeyecek şeyler yaşamış. Travma haline gelmiş. Ailesini tanıyorum, aslında tanıdığımı sanıyordum.Hiç tahmin etmeyeceğim şeyler yaşamış. Lütfen çocuklara sevgi ve ilgi ile yaklaşalım, onları bu duygulardan mahrum bırakmayalım. Dışarıdan bakınca yüzü gülen bir çocuğun içinde neler yaşadığını o söylemedikçe bilemeyiz.

çocuk yetiştirmek fıtrat gerektirir. herkeste yoktur ana baba olma, olabilme fıtratı. herkes biyolojik ana baba olur ama herkesin içinde yoktur o sıfatların karşılığı. şiir gibi oldu. o yüzden, hayatını çocuğuna göre şekillendiremeyecekler çocuk yapmasınlar, allah aşkına. hele ki günümüz ebeveynleri tam salak. tam dangalaklar. hiçbir şekilde eğitmiyorlar çocuklarını, okulda eğitirler sanıyorlar. kendileri dışında herkes baksın istiyorlar. yahu okula bile sırf kafa dinleyeyim diye gönderiyorlar.

Genellikle çocuk büyütmek ile karıştırılan olay. Halbuki ikisi arasında dağlar kadar fark var. Zaten bu ülke ne çekti ise yetiştirilmeden büyütülen çocuklardan ve kavgam kargaşasından çekti. Şu kavramlar tam olması gibi algılansa birçok sorun ortadan kalkacak.

(bkz: Sütü mü sana helal etmem) (bkz: Sütüm sana haram olsun) (bkz: Verdiğim emekler zehir zıkkım olsun) (bkz: Keşke baban kısır olsaydı da sen olmasaydın)

net sabır işi. yetiştirmedim ama yetistirenleri çok iyi gözlemleyebilme fırsatım var. çocuğunuz karlar ülkesini daha önce izlemiş olabilir ama çocuğunuz bunu 180 defa daha izlemek istiyor olabilir. sadece bu da değil arabada, evde beraber resim çizerken, bahçede vakit geçirirken veya banyo yaparken bile bu filmin müziklerini tekrar tekrar dinlemek istiyor olabilir. vahşet.

sanattır. bir insan dünyaya çocuk veya çocuklar getiriyorsa eğer, en aşağı 20 yılını onun için harcamalı. ve bu süre içerisinde devlet, o çocuk veya çocukların gelişimi için ebeveynlerine ayaklarına kadar gidip önlerinde kapanarak teşekkür etmeli. bu esnada her türlü maddi-manevi desteği ise sonuna kadar sunmalı. çünkü bir çocuk yeri gelir, tüm toplumu kurtarır. bir mıhın bir orduyu kurtarması gibi. https://twitter.com/veysice/status/1684292180699930626?s=46&t=ut0NCjwZSIYXZZdLMQIqSA bir ekleme daha; https://twitter.com/genelkultur3/status/1684609845180104714?s=46&t=ut0NCjwZSIYXZZdLMQIqSA

şu olaydan o kadar korkuyorum ki. evlilik ve çocuk hayalim olmamasına rağmen ilerde olursa ne yaparım nasıl yetiştiririm falan diye düşünmüştüm uzunca. düşündükçe de vazgeçtim. yetiştirmeyi bırakın şu dünyaya çocuk getirmek bile istemiyorum. dünya çocukları hak etmiyor.

Beni nasıl yetiştirdilerse tam tersini yapmayı düşünüyorum. Eğer annemin babamın izinden gidersem çocuğum 15-16 yaşında kendini yetiştirmeye çalışan psikolojik sorunları olan bir genç olur. Ben sizin gibi olmayacağım, kızım da benim yaşadığım zorlukları yaşamayacak

Bunun için önce kendimi yetiştirdim yetiştirmeye de devam ediyorum. Çözmem gereken şeyleri çözdüm kabullenmem gereken şeyleri kabullendim affetmem gerekenleri affettim. Kendimi değiştirdim devam da ediyorum. İşin hep psikolojik kısmına ağırlık verdim ve bunu küçük kız kardeşimi büyütürken de deneyimledim ( aramızda 13 yaş var ve başarılı da olduğuma inanıyorum ). Fiziksel kısmını da yeğenimle deneyimliyorum bizimle kaldığı için her anına şahit oluyor korkuları da yeniyorum ( biraz deli olduğu için iki günde bir boğuluyor bebek heimlich manevrasında ustalaştım sayılır ). Tabi bunların hiçbiri kendi çocuğunu yetiştirmekle bir olamaz ama en azından süreçleri kulak arkası edip bu konuda kendimi gelişmeye kapamıyorum :) Hepsi senin için be kızım :*

Eğitim alınması gereken bir konu. Hatta eğitimi alınmadan yapılmaması gereken bir konu. Bir erkek bebek sahibi aile var. Güya eğitimli bir aile. Ne zaman gitsek bebeğin kendi cinsel organıyla ilgili bir muhabbet açıyorlar. Nasıl ellediğini, onun için nasıl tabirler kullandığını, ve daha fazla büyüklerin cinsel hayatına ait özelliklerin onun tarafından keşfedildiğini bize keyifle anlatıyorlar. Koskoca adamlardan, ailemizdeki adamlardan böyle bel altı keyif muhabbetleri mi küçücük bir bebek üzerinden dinlemek beni çok rahatsız ediyor. Bu kafada çocuk yetiştirmeleri rahatsız ediyor. Bizim ailemizde bunlar olmamalıydı diyorum ama bu insanları hayatıma ben seçmiyorum. Konuyu da sizin tartışmanıza bırakıyorum

alt komşum yaşlı bi çift. bayramda gittim evlerine. oğlundan bahsediyorlar, dediler bizim oğlan muğla'da okudu, bi de araba aldık ona, her gün kızları doldurup doldurup geziyormuş, ohhh sefa olsun oğlumuza, dediler. cidden böyle dediler. ben elimde tatlı tabağı, yüzümde en cici bici gülümsemem, içimden dedim; kızınız olsaydı aynı şeyi onun için de der miydiniz çoook merak ediyorum. demezlerdi tabii ki. tatlımın ucundan azcık alıp, rabbim kızlarımı sizin gibilerin oğullarından korusun diye mırıldandım sırıtan ağzımla sessizce.